Przysposobienie wojskowe to przygotowanie do zasadniczej służby wojskowej męskiej młodzieży przedpoborowej, a także, aczkolwiek w niewielkim stopniu zwłaszcza w omawianym okresie, przygotowanie kobiet do pełnienia służb pomocniczych oraz zachowanie sprawności wojskowej rezerwistów. Obejmowało ono wychowanie fizyczne, uświadomienie narodowe oraz zapoznanie z wojskiem. Odbycie go umożliwiało skrócenie szkolenia w szeregach armii, natomiast w stosunku do młodzieży przewidzianej do pełnienia funkcji oficerów i podoficerów rezerwy miało ułatwić szybsze osiągnięcie tych stopni. Szczególnie silny rozwój przysposobienia wojskowego nastąpił w wyniku doświadczeń I wojny światowej, w której zmagania zaangażowane były nie tylko armie wraz z milionami rezerwistów, ale także społeczeństwa walczących państw. W odrodzonej Polsce zarówno władze cywilne, jak i wojskowe zgodnie podkreślały potrzebę jego prowadzenia, przy czym za główny cel uznawano nie podstawowe szkolenie wojskowe, ale podniesienie stanu zdrowia i sprawności fizycznej oraz kształcenie charakteru i wychowanie rekrutów w duchu narodowym. Przysposobienie wojskowe zostało równocześnie uznane za ważny czynnik wychowania narodowego (…)
Szczególne znaczenie przysposobienia wojskowego w II Rzeczypospolitej wynikało z tradycji walk niepodległościowych oraz związków strzeleckich, POW i innych organizacji paramilitarnych; z bojów polskich formacji wojskowych w latach I wojny światowej; niekorzystnej sytuacji geopolitycznej Polski; konieczności przygotowania całego społeczeństwa na wypadek wojny; stanowiska wojskowych ośrodków decyzyjnych z marszałkiem ]ózefem Piłsudskim na czele; wreszcie z przesłanek ekonomicznych, bowiem przeszkolenie w ramach przysposobienia wojskowego umożliwiało skrócenie odbywania zasadniczej służby wojskowej
Podział terytorialny na okręgi i rejony przysposobienia wojskowego – DOK nr I
za: Janusz Wojtycza PRZYSPOSOBIENIE WOJSKOWE W ODRODZONEJ POLSCE DO ROKU 1926
Przysposobienie Wojskowe jako organizację powołano w Polsce w roku 1927 pod patronatem Państwowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego (w latach 1925–1927 była to Naczelna Rada Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego). Szkolenia odbywały się na kursach i obozach. Obejmowały mężczyzn ochotników w wieku od 15 do 30 lat. Na przełomie 1935 i 1936 roku objęto nimi 0,3% obywateli w tym wieku (około 30 tysięcy osób).
Odznaka ukończenia II stopnia Przysposobienia Wojskowego przez Alfreda Suwińskiego (1917-1942)
Legitymację 388/36 podpisał dowódca 13 Pułku Piechoty ppłk Józef Kobyłecki
Do Pułtuska 13 pułk piechoty przybył po demobilizacji, w marcu 1921 roku. W mieście stacjonował już jego batalion zapasowy, nieco wcześniej przeniesiony z Modlina. Żołnierzy zakwaterowano w zniszczonych starych koszary carskich 7 Rewelskiego pułk piechoty W pierwszej więc kolejności przystąpiono do prac remontowych. Brak linii kolejowej w Pułtusku zmuszał do uciążliwych przewozów materiałów budowlanych końmi. Dopiero w 1930 roku zakupiono półciężarówkę „Ursus”, która odciążyła w dużej mierze pracę taboru pułkowego. Już miesiąc po przybyciu do Pułtuska powstał wojskowy klub sportowy z sekcją piłki nożnej i lekkoatletyczną. W 1921 roku wybudowano boisko i zakupiono sprzęt. Pułk patronował też rozwojowi sportu w mieście. W 1923 roku, nad Narwią otwarto „Przystań KS 13 pp”. W 1924 roku pułk uzyskał I miejsce w pięcioboju lekkoatletycznym o mistrzostwo 8 DP, oraz II miejsce w zawodach wojskowo – sportowych i marszu, a drużyna piłkarska zwyciężając trzeci raz w mistrzostwach DOK I, zdobyła nagrodę dowódcy OK na własność. W tym samym roku mjr Franciszek Brożek reprezentował Polskę w strzelaniu podczas Igrzysk Olimpijskich w Paryżu. Rok później drużyna strzelecka pułku zdobyła mistrzostwo 8 DP, a następnie mistrzostwo OK W 1923 roku na terenie koszar stanął pomnik poświęcony poległym żołnierzom 13 pułku piechoty.
Podczas przewrotu majowego pułk poparł marszałka Piłsudskiego. W kronice pułku zapisano: „W maju 1926 r. 13 pp staje do czynu, oddając się pod rozkazy Marszałka Piłsudskiego”. Nocą z 12 na 13 maja pułk marszem pieszym przybył do Warszawy i zatrzymał się na Pradze. W walkach brało udział 32 oficerów i 700 szeregowców. Zabity został 1 oficer i 3 żołnierzy, a ranni zostali 2 oficerowie i 16 szeregowców. 22 maja pułk wrócił do Pułtuska
W 1929 roku cały teren jednostki zdrenowano, pobudowano brukowane ulice ze ściekami i obsadzono drzewami dekoracyjnymi. Wykonano też ogrodzenie z imponującą bramą wjazdową. Pobudowano studnię z hydrofornią i wieżą ciśnień. Powstał klub oficerski i podoficerski. Otwarto przedszkole z ogródkiem jordanowskim dla dzieci kadry pułkowej
W zakresie przysposobienia wojskowego teren oddziaływania 13 pp obejmował powiaty pułtuski, makowski, przasnyski i ciechanowski. Działały powiatowe komitety WF i PW. Dowódca pułku wyznaczył na każdy powiat jednego oficera zawodowego, oraz 1–2 podoficerów zawodowych jako instruktorów. Zorganizowano w sumie około 140 jednostek. W terenie budowano boiska, strzelnice, świetlice, sale gimnastyczne. Do 1933 roku zdobyto w obwodzie ponad 4000 odznak POS. W pułku organizowano kursy dla analfabetów i półanalfabetów zakończone egzaminem kuratoryjnym. Uczęszczało na nie ponad 30% żołnierzy pułku. Prowadzono też kursy rolnicze, ogrodnicze, spółdzielcze i handlowe
Podstawową czynnością żołnierza było jednak szkolenie. W 1926 roku pułk pozyskał tereny ćwiczebne na Popławach. Każda kompania budowała 1–2 baraki nie przerywając szkolenia. Obóz powstał w ciągu miesiąca. Roczny cykl szkolenia kończyły ćwiczenia letnie. Po ćwiczeniach strzeleckich, na początku sierpnia pułk udawał się na koncentrację I DOK. Koncentracja kończyła się zwykle dwustronnymi manewrami wszystkich rodzajów wojsk. Na ćwiczenia i manewry powoływano też oficerów i podoficerów rezerwy.
Żródło: wikipedia
pokolenie #rodzice
Dodaj komentarz