czyli jak radzono sobie z obrotem handlowym przy niedostatku niższych nominałów pieniądza w XIX wiecznej Polsce.
Pieniądz zastępczy określany jest najczęściej jako znak pieniężny emitowany nie zawsze z zachowaniem odpowiednich formalnych procedur a czasami nieoficjalnie, przez wystawców nienależących do grupy upoważnionych do tego banków, czy instytucji państwowych, wtedy, gdy występował niedobór oficjalnych środków płatniczych o niższych nominałach.
Przyjmowanie pieniądza zastępczego w regulowaniu zobowiązań, czy transakcjach handlowych nie było obowiązkowe. Wystawcami były najczęściej władze lokalne (zarządy miast, gmin wiejskich, powiatów), banki i główne kasy miejskie, miejskie kasy oszczędnościowe, miejskie gazownie, dyrekcje kolei, dyrekcje zakładów przemysłowych, właściciele ziemscy, administracja wojskowa, komendantury obozów jenieckich, izby handlowe, związki kupieckie, właściciele sklepów.
Pieniądz zastępczy był środkiem płatniczym stosowanym przy drobnych, codziennych transakcjach, zastępującym w pewnym zakresie pieniądz legalny, ten oficjalny. Pomimo to był tolerowany przez władze rządowe.
Kilka przykładów bonów na grosze i kopiejki z rejonu Przasnysza, Ciechanowa, Makowa i Mławy z lat sześćdziesiątych XIX w.:
Źródło bonów – aukcje wcn.pl
Wikipedia o pieniądzu zastępczym
Dodaj komentarz