Bractwo Różańcowe jest wspólnotą osób, która modlitwą różańcową wspiera apostolską działalność Zakonu Kaznodziejskiego. Idea Bractwa Różańcowego wywodzi się od św. Dominika, a rozpowszechniona została przez bł. Alana de la Roche.
«Zastanawia mnie to – zwierzył się w jednej ze swoich homilii ks. Jan Twardowski – że św. Dominik wprowadził modlitwę różańcową jako narzędzie walki z albigensami, a więc z błędami ludzkiego rozumu. Błędom ludzkiego rozumu przeciwstawił nie modlitwę intelektualną, ale modlitwę wyobraźni i serca – bo różaniec budzi wyobraźnię i serce.
Wyobraźnię budzi wtedy, gdy zapowiadamy tajemnice i oglądamy je, jakbyśmy oglądali Ewangelię świętą z obrazkami. Serce budzi wtedy, gdy stale, cierpliwie i serdecznie pozdrawiamy Matkę Bożą. Nigdy się z Nią nie żegnamy, tylko zawsze pozdrawiamy, nawet wtedy, gdy idzie do nieba, mówimy: Zdrowaś, Maryjo».
Najstarsze wspólnoty w Polsce powstały: we Wrocławiu – w 1481 r., w Krakowie – 1484, w warszawskim konwencie św. Jacka – 1604, w Gidlach – 1616, w Poznaniu – 1630.
W aktach Kancelarii Gubernatora Płockiego z roku 1866 brak jest wpisu jakiegokolwiek bractwa istniejącego w parafii Stupsk. Bractwo Różańcowe musiało jednak rozwinąć się przed rokiem 1882 bo z tego właśnie roku schematyzmy odnotowują już jego istnienie. Możemy więc stwierdzić, że ta forma pobożności ma na ziemi stupskiej co najmniej 131-letnią tradycję.
Dominikanie byli na terenie parafii w roku 1775 (kaplica dworska w Strzałkowie, której kapelan pochodził z płockiego kościoła Ojców Dominikanów) ale żadne informacje o istnieniu bractwa nie zachowały się.
Dodaj komentarz